محور سوم: جنگ رسانه‌ای و روانی «قسمت پنجم»

واحد سیاسی:

۳. نبرد سایبری:

حملات سایبری متقابل، دفاع موفق ایران و اختلال در سامانه‌های دشمن

نبرد سایبری یکی از مهم‌ترین ابعاد جنگ رسانه‌ای و روانی در جریان تجاوز صهیونیستی-آمریکایی به ایران در ژوئن ۲۰۲۵ بود. رژیم صهیونیستی، با حمایت ایالات متحده، حملات سایبری گسترده‌ای را علیه زیرساخت‌های حیاتی ایران، از جمله تأسیسات هسته‌ای، شبکه‌های ارتباطی و سامانه‌های دفاعی، طراحی و اجرا کرد. در مقابل، ایران با استفاده از توانایی‌های پیشرفته سایبری خود، نه تنها موفق به دفع بسیاری از این حملات شد، بلکه حملات سایبری متقابلی را علیه سامانه‌های نظامی و غیرنظامی رژیم صهیونیستی انجام داد که خسارات قابل‌توجهی به همراه داشت. این نبرد سایبری، که در کنار عملیات نظامی «وعده صادق ۳» انجام شد، نشان‌دهنده تحول در استراتژی دفاعی ایران و توانایی آن در مقابله با تهدیدات مدرن بود. این بخش به تحلیل حملات سایبری متقابل، موفقیت‌های دفاعی ایران و تأثیر اختلالات ایجادشده در سامانه‌های دشمن می‌پردازد.

الف. حملات سایبری رژیم صهیونیستی و آمریکا علیه ایران

رژیم صهیونیستی، با بهره‌گیری از واحد سایبری پیشرفته خود، معروف به واحد ۸۲۰۰، و با پشتیبانی فنی و اطلاعاتی ایالات متحده، حملات سایبری گسترده‌ای را علیه ایران در جریان تجاوز ژوئن ۲۰۲۵ آغاز کرد. هدف اصلی این حملات، تضعیف زیرساخت‌های حیاتی ایران، از جمله تأسیسات هسته‌ای نطنز و فردو، شبکه‌های برق و آب، و سامانه‌های فرماندهی و کنترل نظامی بود. طبق گزارش‌های مرکز امنیت سایبری دانشگاه تهران، رژیم صهیونیستی از بدافزارهای پیشرفته‌ای مانند نسخه‌های به‌روزشده ویروس «استاکس‌نت»، که پیش‌تر در سال ۲۰۱۰ علیه برنامه هسته‌ای ایران استفاده شده بود، بهره برد. این حملات سایبری با هدف اختلال در عملیات نظامی ایران، به‌ویژه در آماده‌سازی برای پاسخ موشکی و پهپادی، طراحی شده بودند.

یکی از مهم‌ترین حملات سایبری رژیم، تلاش برای قطع شبکه‌های ارتباطی ایران بود. این حملات باعث اختلال موقت در اینترنت در شهرهایی مانند تهران، اصفهان و اهواز شد، که هدف آن کاهش توانایی هماهنگی بین واحدهای نظامی و جلوگیری از انتشار اخبار مربوط به پاسخ ایران بود. به‌عنوان مثال، حمله سایبری به شبکه مخابراتی ایرانسل در روز اول تجاوز، برای چند ساعت ارتباط تلفنی و اینترنتی را در برخی مناطق مختل کرد. همچنین، رژیم صهیونیستی سعی کرد با نفوذ به سامانه‌های راداری ایران، توانایی تشخیص و رهگیری حملات هوایی خود را کاهش دهد. این حملات با استفاده از تکنیک‌های فریب سایبری، مانند ارسال سیگنال‌های جعلی به رادارها، انجام شد تا عملیات موشکی و پهپادی ایران را مختل کند.

با این حال، ایران به دلیل سرمایه‌گذاری‌های گسترده در دفاع سایبری طی دهه گذشته، موفق به مهار بسیاری از این حملات شد. طبق گزارش‌های مرکز دفاع سایبری سپاه پاسداران، بیش از ۷۰ درصد حملات سایبری رژیم صهیونیستی و آمریکا با موفقیت دفع شد. این موفقیت نتیجه استفاده از سامانه‌های دفاعی چندلایه، مانند فایروال‌های بومی و سیستم‌های تشخیص نفوذ پیشرفته، بود که توسط متخصصان ایرانی توسعه یافته‌اند. علاوه بر این، ایران با انتقال داده‌های حساس به سرورهای امن زیرزمینی پیش از آغاز تجاوز، خسارات احتمالی را به حداقل رساند. این اقدامات نشان‌دهنده آمادگی ایران برای مقابله با تهدیدات سایبری در سطح جهانی بود.

ب. حملات سایبری متقابل ایران

ایران در پاسخ به حملات سایبری رژیم صهیونیستی، عملیات سایبری تهاجمی گسترده‌ای را علیه زیرساخت‌های نظامی و غیرنظامی رژیم اجرا کرد. این حملات، که بخشی از عملیات «وعده صادق ۳» بود، با هدف اختلال در سامانه‌های فرماندهی و کنترل رژیم و ایجاد هرج‌ومرج در مناطق تحت اشغال انجام شد. طبق گزارش‌های مرکز امنیت سایبری دانشگاه تهران، ایران از بدافزارهای پیشرفته‌ای مانند ویروس‌های «وایپر» و «شمعون» استفاده کرد که توانایی نفوذ به سامانه‌های حساس و تخریب داده‌ها را دارند. این حملات سایبری به‌طور خاص سامانه‌های راداری، شبکه‌های ارتباطی نظامی و زیرساخت‌های غیرنظامی مانند شبکه برق و آب را هدف قرار داد.

یکی از برجسته‌ترین حملات سایبری ایران، نفوذ به شبکه‌های ارتباطی رژیم صهیونیستی بود که باعث قطع اینترنت در مناطق یافا المحتله، حیفا و عسدود به مدت ۱۲ ساعت شد. این اختلال توانایی رژیم در هماهنگی بین واحدهای نظامی‌اش را به شدت کاهش داد، به‌ویژه در زمانی که ایران موشک‌های بالستیک و پهپادهای خود را به سمت اهداف استراتژیک، مانند پایگاه نفاتیم و نیروگاه عسقلان، شلیک می‌کرد. حمله سایبری به شبکه برق حیفا، که بیش از ۵۰ هزار خانه را تحت تأثیر قرار داد، نمونه‌ای از موفقیت ایران در هدف قرار دادن زیرساخت‌های غیرنظامی برای ایجاد فشار روانی و اقتصادی بر رژیم بود.

ایران همچنین با استفاده از تکنیک‌های هک پیشرفته، مانند حملات «فیشینگ هدفمند» و نفوذ به سرورهای نظامی رژیم، اطلاعات حساسی را درباره عملیات‌های نظامی رژیم به دست آورد. این اطلاعات به ایران کمک کرد تا تاکتیک‌های نظامی خود را تنظیم کند و نقاط ضعف دفاع هوایی رژیم را شناسایی کند. به‌عنوان مثال، نفوذ به سامانه‌های راداری رژیم، امکان ارسال سیگنال‌های جعلی را فراهم کرد که رادارهای رژیم را سردرگم کرد و به موفقیت موشک‌های «خیبر» و «فاتح ۱۱۰» در اصابت به اهداف کمک کرد. این حملات سایبری نشان‌دهنده پیشرفت چشمگیر ایران در حوزه جنگ سایبری بود که نتیجه همکاری با متحدانش، مانند روسیه و کره شمالی، و توسعه فناوری‌های بومی است.