اجلاس آلاسکا: جایی که منافع واشنگتن و مسکو تلاقی می‌کنند… و این چه معنایی برای محور مقاومت دارد؟
نجاح محمدعلی، روزنامه‌نگار محقق در امور ایران و منطقه:
دیدار ترامپ–پوتین در آلاسکا یک نمایش دیپلماتیک بود؛ ونیز چارچوبی کلی برای تقسیم پرونده‌ها ترسیم کرد: اوکراین در مسیر مذاکره، قفقاز به‌عنوان کمربندی برای محاصره ایران، سوریه به‌عنوان میدان معامله روس‌ها، و لبنان و فلسطین به‌عنوان صحنه‌های فشار مستقیم آمریکا.
قفقاز: کریدوری که ایران را هدف گرفته است
خطرناک‌ترین پیامد این اجلاس، فشار آمریکا برای توافق آذربایجان–ارمنستان و طرح «کریدور TRIPP» بود که ترکیه را به باکو متصل می‌کند و به زیان جغرافیای ارمنستان و ایران است.
برای محور مقاومت، این پروژه یک محاصره راهبردی علیه ایران و تلاش برای قطع ارتباط آن با آسیای مرکزی است.
پاسخ: ایجاد مسیرهای لجستیکی جایگزین با ایروان و مسکو، و افزایش هزینه هرگونه حضور آمریکایی در نزدیکی مرزهای ایران.
غزه و سینا: ردّ کوچ اجباری
واشنگتن ایده‌های «راه‌حل مهندسی‌شده» را تبلیغ می‌کند: انتقال ساکنان غزه به سینا یا اردن. قاهره خطوط قرمز خود را روشن ساخته است: نه به کوچ اجباری، نه به بازنویسی کمپ دیوید.
وظیفه محور مقاومت: پشتیبانی از موضع مصر و افزایش هزینه‌های میدانی برای رژیم صهیونیستی تا ایده کوچ، پیش از تولد، شکست بخورد.
سوریه: منافع روسیه در برابر اشغال آمریکا
روسیه پایگاه‌های خود در طرطوس و حمیمیم را تثبیت کرده و آماده معامله با هر دولت انتقالی است.
اما شمال‌شرق سوریه پرونده‌ای کاملاً آمریکایی است: حمایت از «قسد»، کنترل نفت و گندم، و فشار برای فدرالیسم.
چالش برای مقاومت: تثبیت خط البوکمال و جلوگیری از تبدیل شرق فرات به «اسرائیل دوم».
لبنان: نبرد بازدارندگی در برابر طرح خلع سلاح
واشنگتن پیشنهاد توافقی مشروط را مطرح کرده است: عقب‌نشینی «اسرائیل» در برابر خلع سلاح مقاومت تا پایان سال ۲۰۲۵.
اما تجربه‌های گذشته به لبنانی‌ها آموخته که ضمانت‌های آمریکا و «اسرائیل» سرابی بیش نیست.
گزینه مقاومت: پایبندی به معادله بازدارندگی، مشروط کردن هر مذاکره‌ای به عقب‌نشینی کامل، و نشان دادن اینکه سلاح، حافظ ثروت‌ها و حاکمیت ملی است، نه متعلق به طایفه‌ای خاص.
روسیه و فلسطین: حمایتی لفظی که معادله را تغییر نمی‌دهد
مسکو و پکن از «راه‌حل دو دولتی» سخن می‌گویند، اما وارد میدان عمل نمی‌شوند. بنابراین، تکیه واقعی باید بر قدرت بازدارندگی چندجانبه باشد: غزه، لبنان، یمن و عراق.
مهم این است
اجلاس آلاسکا «توافق بزرگ»ی ایجاد نکرد، اما خطوط فشار تازه‌ای را ترسیم کرد:
• محاصره ایران از شمال.
• تضعیف و خلع مقاومت در لبنان.
• کوچ اجباری در غزه، اگر امکان‌پذیر باشد.
پاسخ مقاومت روشن است: افزایش هزینه‌ها، حفاظت از خطوط تدارکاتی، و ناکام گذاشتن هر پروژه توافقی که بر توهم استوار باشد.
