از کربلا تا تهران: مقاومت میان مشروعیت خون و مشروعیت دولت
نجاح محمد علی، روزنامه‌نگار محقق در امور ایران و منطقه
از کربلا تا تهران: مقاومت میان مشروعیت خون و مشروعیت دولت
در لحظه‌ای نمادین و عمیق، چراغ‌های حرمین شریفین در کربلا خاموش شد و پرچم گنبد مطهر امام حسین (علیه‌السلام) از قرمز به سیاه تغییر کرد، اعلامی بر آغاز ماه محرم؛ ماه حزن و قیام. همزمان با این لحظه، صدای حجت‌الاسلام والمسلمین شیخ عبدالمهدی کربلایی، نماینده مرجعیت عالی، در فضای حرم طنین‌انداز شد:
«وارد ماه محرم شدیم، در حالی که منطقه با حوادث غم‌انگیز و سرنوشت‌سازی روبروست… این نبردی است میان جبهه حق و عدالت در برابر جبهه ظلم و استکبار.»
انحصار سلاح در دست دولت: نظم‌بخشی، نه سرکوب مقاومت
ایشان در سخنان خود، صراحتاً خواستار «انحصار سلاح در دست دولت و مبارزه با فساد» شدند؛ اما این مطالبه نباید به معنای هدف گرفتن سلاح مقاومت تلقی شود.
هدف، مهار هرج‌ومرج ناشی از خلأ نهادی است که امنیت مردم را تهدید می‌کند.
سلاح بی‌ضابطه یک چیز است، اما سلاح مقاومت چیز دیگری است.
بیانیه رسمی مرجعیت عالی در ۱۹ مهر ۱۴۰۲ به‌روشنی این تفکیک را بیان کرده بود:
«مقاومت در برابر اشغال بیگانه مشروع است، مادامی که اشغال ادامه دارد. این با اقدامات مسلحانه‌ای که امنیت عمومی، غیرنظامیان یا نهادهای دولتی را تهدید می‌کند، تفاوت دارد.»
ایران، الگوی کشوری که نه تسلیم می‌شود و نه عادی‌سازی می‌پذیرد
در این چارچوب، جمهوری اسلامی ایران الگویی روشن از کشوری است که نه تن به عادی‌سازی می‌دهد، نه امنیت ملی‌اش را معامله می‌کند.
ایران هرگز اجازه نداده است سلاح مقاومت خلع شود یا توان دفاعی‌اش تضعیف گردد.
در برابر تجاوز ترکیبی آمریکا و رژیم صهیونیستی ـ به تعبیر شیخ نعیم قاسم ـ ایران ایستادگی کرد و پیروز شد. پس از ۱۲ روز جنگ، این دشمن بود که خواهان آتش‌بس شد، نه تهران.
دکتر عباس عراقچی، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران، نیز تأکید کرد:
«ما در یک پیچ تاریخی قرار داریم؛ جایی که ملت ایران با وحدت، از کشور دفاع کرد. نه تسلیم تهدید شدیم و نه آتش‌بس خواستیم؛ این دشمن بود که عقب نشست.»
اما علت این همه خصومت چیست؟
چنان‌که شیخ قاسم گفت:
«جرم بزرگ ایران این بود که از فلسطین و مردم فلسطین حمایت کرد تا سرزمین خود را آزاد کنند.»
۱۹ صهیونیست کشته در یک ماه: پیام روشن سلاح مقاومت
در حالی که ندای «لبیک یا حسین» و «تاج تاج على الرأس سید علی سیستانی» از کربلا بلند بود، مقاومت در غزه سربازان دشمن را هدف قرار می‌داد.
رسانه‌های رژیم صهیونیستی اعتراف کردند: تنها در یک ماه، ۱۹ نظامی کشته شده‌اند.
این آمار، رمز اصلی هیستری صهیونیسم علیه ایران و حامیان مقاومت است.
ایران نه تنها حامی مقاومت بود، بلکه شریک واقعی در ایجاد موازنه جدید بازدارندگی شد؛ نه چیزی خواست، نه تحت تحریم و تهدید عقب‌نشینی کرد.
زیرا حاضر نشد سلاحش را واگذار کند، برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای‌اش را تعطیل نماید، یا نظامش را تغییر دهد.
کشور با سرکوب مقاومت ساخته نمی‌شود
دعوت به انحصار سلاح در دست دولت، نباید به بهانه‌ای برای حذف نیروهایی تبدیل شود که با داعش جنگیدند.
نباید تبدیل به امتیازی برای پایتخت‌های غربی شود که هر تفنگ شرافتمند را تهدیدی برای پروژه‌های عادی‌سازی می‌دانند.
کشور نیرومند، کشوری است که سلاح پاک در اختیار دارد و مقاومت در آن جایگاه دارد، نه آنکه تحت تعقیب قرار گیرد.
همچنین عراق، که در برابر عادی‌سازی ایستاده، نباید حاکمیتش را تسلیم ائتلاف‌های شکست‌خورده‌ای کند که به‌دنبال «آتش‌بس سیاسی» هستند؛ در حالی‌که پرچم‌های اشغالگر از دیوارهای غزه پایین کشیده می‌شوند.
ایران عقب ننشست؛ عراق هم نباید عقب‌نشینی کند
جمهوری اسلامی ایران ـ به گواه دوست و دشمن ـ کشوری شکننده نیست.
رهبر معظم انقلاب اسلامی، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای (مدظله العالی) اخیراً فرمودند:
«ایران در این جنگ اخیر با اقتدار ایستاد. نشان داد که ملت و نظام اسلامی حاضر به پذیرش ظلم نیستند و راه عزت را انتخاب کرده‌اند. اگر دشمن یک گام پیش بگذارد، با پاسخ کوبنده ما مواجه خواهد شد.»
ایران نه شروط آمریکا را پذیرفت، نه بازی مذاکره‌ای که منتهی به خلع سلاح شود.
و به میانجی‌ها صراحتاً گفت:
«ایران لبنان نیست؛ اگر آتش‌بس نقض شود، پاسخ ما کوبنده خواهد بود.»
این پیام، باید برای عراق و منطقه درس باشد:
کسی که سلاح حاکمیتی‌اش را واگذار می‌کند، همه چیز را می‌بازد؛ اما آنکه تفاوت میان سلاح بی‌ضابطه و سلاح مقاومت را درک کند، آینده را می‌سازد.
🔻نکته کلیدی پایان
امروز میان کربلا و تهران، نقشه‌ای هستی‌شناسانه از نبرد ترسیم شده است.
جبهه حق، چنان‌که شیخ کربلایی گفت، فقط در کربلا نیست؛ بلکه در غزه، تهران، بیروت و صنعا نیز حضور دارد.
اکنون این پرسش اساسی پیش روی ملت عراق است:
آیا عراق بخشی از این جبهه خواهد بود؟ یا به نام «دولت»، به‌سمت بی‌طرفی و تکه‌تکه شدن سوق داده می‌شود؟
دولتی که زیر بار عادی‌سازی نمی‌رود، باید از خود دفاع کند و فرزندان مقاومش را در آغوش بگیرد.
و نخستین شرط آن این است:
سلاح دولت را تقویت کنیم، نه آنکه سلاح مقاومت را محاصره نماییم.
