پویش «نمی‌دانم»: راهبردی چندبُعدی برای حفاظت از امنیت ملی ایران در جنگ ترکیبی
نجاح محمد علی، روزنامه‌نگار محقق در امور ایران و منطقه
در شرایط کنونی که ایران با تجاوزات صهیونیستی-آمریکایی و جنگ ترکیبی در ابعاد نظامی، روانی، رسانه‌ای، اجتماعی و فرهنگی مواجه است، پویش «نمی‌دانم» به‌عنوان یک ابتکار هوشمندانه و راهبردی، نقش کلیدی در حفظ امنیت ملی و تقویت جبهه داخلی ایفا می‌کند. این پویش، که الهام گرفته از تجربه موفق مردم یمن در برابر تجاوزات نظامی آمریکا و متحدانش است، نه‌تنها ابزاری برای جلوگیری از افشای اطلاعات حساس، بلکه یک استراتژی جامع برای مدیریت بحران در جنگ اطلاعاتی و روانی محسوب می‌شود. در این مقاله، با نگاهی امنیتی و در چارچوب جنگ ترکیبی، به تحلیل ابعاد مختلف پویش «نمی‌دانم» پرداخته و راهکارهایی برای توسعه آن در راستای حفاظت از امنیت ملی ایران ارائه می‌دهیم.
ابعاد جنگ ترکیبی و ضرورت پویش «نمی‌دانم»
جنگ ترکیبی که دشمنان ایران، به‌ویژه رژیم صهیونیستی و ایالات متحده، علیه جمهوری اسلامی به‌راه انداخته‌اند، شامل ابعاد زیر است:
- جنگ نظامی: حملات مستقیم به زیرساخت‌های نظامی و غیرنظامی ایران، مانند هدف‌گیری تأسیسات هسته‌ای یا مراکز صنعتی، با هدف تضعیف توان دفاعی کشور.
- جنگ روانی: ایجاد ترس، تردید و ناامیدی در میان مردم از طریق انتشار شایعات، اخبار جعلی و بزرگ‌نمایی خسارات.
- جنگ رسانه‌ای: استفاده از شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های بین‌المللی برای جمع‌آوری اطلاعات حساس، تحریف واقعیت‌ها و تضعیف روحیه ملی.
- جنگ اجتماعی: تحریک شکاف‌های قومی، مذهبی و اجتماعی برای تضعیف وحدت ملی و ایجاد ناآرامی‌های داخلی.
- جنگ فرهنگی: ترویج ارزش‌های غربی و تضعیف هویت اسلامی-ایرانی برای کاهش مقاومت فرهنگی جامعه.
در این میان، فضای مجازی به میدان اصلی جنگ اطلاعاتی تبدیل شده است. دشمن با بهره‌گیری از کاربران ناشناس، ربات‌ها و شبکه‌های جاسوسی، به‌دنبال استخراج اطلاعات حساس از مردم عادی، به‌ویژه در زمان عملیات‌های نظامی مانند عملیات «وعده صادق 3» (13 ژوئن 2025)، است. پویش «نمی‌دانم» با ایجاد یک پروتکل رسانه‌ای ساده اما مؤثر، این تهدید را خنثی می‌کند و به حفظ امنیت ملی کمک می‌کند.
پویش «نمی‌دانم»: الهام از تجربه یمن
مردم یمن، در برابر تجاوزات نظامی آمریکا و ائتلاف سعودی، با راه‌اندازی پویش «نمی‌دانم» در شبکه‌های اجتماعی، نشان دادند که سکوت هدفمند می‌تواند سلاحی قدرتمند در جنگ اطلاعاتی باشد. یمنی‌ها با پاسخ «نمی‌دانم» به هر سؤالی درباره وضعیت نظامی، از جمله موقعیت نیروها، زمان حملات یا خسارات، از افشای اطلاعات حساس جلوگیری کردند. این رویکرد نه‌تنها دشمن را از اطلاعات محروم کرد، بلکه روحیه مقاومت و انسجام ملی را تقویت نمود.
ایران، که امروز در برابر حملات رژیم صهیونیستی و فشارهای آمریکا قرار دارد، می‌تواند از این تجربه بهره ببرد. پویش «نمی‌دانم» به‌عنوان یک ابتکار مردمی، این پیام را به دشمن می‌رساند که ملت ایران هوشیار است و اجازه بهره‌برداری اطلاعاتی را نخواهد داد. این پویش همچنین به تقویت انضباط رسانه‌ای در جامعه کمک می‌کند و از انتشار اطلاعات نادرست یا حساس توسط افراد ناآگاه جلوگیری می‌نماید.
ابعاد امنیتی پویش «نمی‌دانم»
1. جلوگیری از افشای اطلاعات حساس
در جنگ‌های مدرن، اطلاعات به اندازه تسلیحات نظامی اهمیت دارند. دشمنان ایران از طریق شبکه‌های اجتماعی، تماس‌های تلفنی جعلی و حتی گفت‌وگوهای روزمره، به‌دنبال جمع‌آوری اطلاعات درباره موقعیت موشک‌ها، پهپادها، سامانه‌های پدافندی و مراکز حساس هستند. پویش «نمی‌دانم» با ترویج پاسخ یکسان و ساده به سؤالات حساس، از افشای ناخواسته اطلاعات جلوگیری می‌کند. نمونه‌هایی از کاربرد این پویش عبارتند از:
- سؤال: «موشک‌ها از کجا شلیک شدند؟» پاسخ: نمی‌دانم.
- سؤال: «آیا پهپادها به هدف اصابت کردند؟» پاسخ: نمی‌دانم.
- سؤال: «سامانه‌های پدافندی کجا مستقر هستند؟» پاسخ: نمی‌دانم.
این پاسخ‌ها، حتی اگر از روی ناآگاهی باشد، دشمن را از تحلیل داده‌ها و شناسایی نقاط ضعف محروم می‌کند.
2. تقویت انضباط رسانه‌ای
یکی از چالش‌های اصلی در جنگ اطلاعاتی، انتشار غیرمسئولانه اطلاعات توسط کاربران عادی در شبکه‌های اجتماعی است. انتشار تصاویر، ویدیوها یا جزئیات عملیات‌های نظامی، حتی با نیت خیر، می‌تواند به دشمن کمک کند. پویش «نمی‌دانم» با ایجاد یک فرهنگ رسانه‌ای مسئولانه، مردم را به خودداری از انتشار اطلاعات غیرموثق یا حساس ترغیب می‌کند. این انضباط رسانه‌ای، به‌ویژه در ساعات اولیه پس از حملات نظامی، از اهمیت بالایی برخوردار است.
3. مقاومت در برابر جنگ روانی
دشمن با انتشار شایعات، مانند بزرگ‌نمایی خسارات ایران یا ادعای موفقیت حملات صهیونیستی، به‌دنبال تضعیف روحیه مردم است. پویش «نمی‌دانم» با کاهش گمانه‌زنی‌ها و شایعات، این جنگ روانی را خنثی می‌کند. وقتی مردم به‌جای بحث درباره جزئیات عملیات یا خسارات، پاسخ «نمی‌دانم» را انتخاب کنند، فضای مجازی از محتوای غیرمفید پاک می‌شود و دشمن از تحلیل رفتار اجتماعی محروم می‌گردد.
4. حفاظت از وحدت ملی
دشمن در جنگ اجتماعی به‌دنبال ایجاد شکاف بین اقوام، مذاهب و گروه‌های سیاسی در ایران است. انتشار اطلاعات نادرست یا حساس می‌تواند به تنش‌های داخلی دامن بزند. پویش «نمی‌دانم» با یکپارچه‌سازی پاسخ‌های مردم، فارغ از تفاوت‌های قومی و مذهبی، به تقویت وحدت ملی کمک می‌کند و مانع از سوءاستفاده دشمن از شکاف‌های اجتماعی می‌شود.
5. تقویت هویت فرهنگی مقاومتی
از منظر فرهنگی، پویش «نمی‌دانم» یک اقدام مقاومتی است که ریشه در فرهنگ جهادی و ایثار دارد. این پویش، مردم را به مشارکت فعال در دفاع از کشور دعوت می‌کند و حس مسئولیت‌پذیری جمعی را تقویت می‌نماید. با ترویج این پویش، ارزش‌های اسلامی-ایرانی، مانند هوشیاری، صبر و استقامت، در برابر تلاش‌های دشمن برای ترویج فرهنگ غربی و مصرف‌گرایی تقویت می‌شود.
راهکارهای توسعه پویش «نمی‌دانم» برای حفاظت از امنیت ملی
برای تبدیل پویش «نمی‌دانم» به یک راهبرد ملی مؤثر، اقدامات زیر پیشنهاد می‌شود:
1. آموزش عمومی و آگاه‌سازی
- کمپین‌های رسانه‌ای: صداوسیما، خبرگزاری‌ها و شبکه‌های اجتماعی باید کمپین‌های گسترده‌ای برای ترویج پویش «نمی‌دانم» راه‌اندازی کنند. این کمپین‌ها باید به مردم آموزش دهند که چرا و چگونه از افشای اطلاعات حساس خودداری کنند.
- کارگاه‌های آموزشی: برگزاری کارگاه‌های آموزشی در مدارس، دانشگاه‌ها و مساجد برای توضیح اهمیت انضباط رسانه‌ای و نقش آن در امنیت ملی.
- پیام‌های ساده و جذاب: استفاده از شعارها، اینفوگرافیک‌ها و ویدیوهای کوتاه برای ترویج پویش به زبان‌های مختلف، از جمله فارسی، عربی، کردی و ترکی، برای جلب مشارکت همه اقوام ایرانی.
2. همکاری نهادهای حکومتی و مردمی
- نقش نیروهای مسلح: ارتش و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی می‌توانند با انتشار بیانیه‌های رسمی، مردم را به مشارکت در پویش «نمی‌دانم» دعوت کنند و اهمیت آن را در حفاظت از عملیات‌های نظامی توضیح دهند.
- سازمان‌های مردم‌نهاد: تشکل‌های فرهنگی و مذهبی، مانند هیئات و بسیج، می‌توانند پویش را در سطح محلی ترویج کنند و به‌عنوان پل ارتباطی بین مردم و نهادهای حکومتی عمل کنند.
- نقش علما و نخبگان: مراجع تقلید، اساتید دانشگاه و چهره‌های فرهنگی باید با حمایت از پویش، آن را به یک وظیفه شرعی و ملی تبدیل کنند.
3. تقویت زیرساخت‌های سایبری
- نظارت بر شبکه‌های اجتماعی: نهادهای امنیتی باید نظارت بر پلتفرم‌های مجازی را افزایش دهند تا فعالیت‌های جاسوسی و انتشار اطلاعات حساس را شناسایی و خنثی کنند.
- توسعه پلتفرم‌های بومی: تقویت شبکه‌های اجتماعی داخلی، مانند «شاد» و «آپارات»، برای کاهش وابستگی به پلتفرم‌های خارجی که تحت کنترل دشمن هستند.
- آموزش امنیت سایبری: آموزش مردم برای شناسایی پیام‌های جعلی و تماس‌های مشکوک که به‌دنبال استخراج اطلاعات هستند.
4. مقابله فعال با جنگ روانی دشمن
- انتشار اخبار رسمی: نهادهای حکومتی باید اخبار دقیق و به‌موقع از طریق کانال‌های رسمی منتشر کنند تا از شایعات جلوگیری شود. برای مثال، اطلاع‌رسانی درباره موفقیت عملیات «وعده صادق 3» بدون افشای جزئیات حساس می‌تواند روحیه ملی را تقویت کند.
- تولید محتوای مقاومتی: تولید فیلم‌ها، مستندها و برنامه‌های تلویزیونی که پایداری مردم یمن و ایران را در برابر تجاوزات خارجی نشان می‌دهد، به ترویج فرهنگ مقاومت کمک می‌کند.
- فعالیت نخبگان در فضای مجازی: نخبگان و فعالان رسانه‌ای باید با تولید محتوای تحلیلی و روشنگرانه، روایت دشمن را خنثی کنند و پویش «نمی‌دانم» را به یک حرکت جهانی تبدیل کنند.
5. تقویت همبستگی منطقه‌ای
- همکاری با محور مقاومت: ایران می‌تواند تجربه پویش «نمی‌دانم» را با متحدان خود در محور مقاومت، مانند حزب‌الله، انصارالله و مقاومت فلسطینی، به اشتراک بگذارد تا این پروتکل رسانه‌ای در سطح منطقه‌ای اجرا شود.
- دیپلماسی عمومی: وزارت امور خارجه می‌تواند با دعوت از رسانه‌های منطقه‌ای و بین‌المللی، پویش «نمی‌دانم» را به‌عنوان یک ابتکار مردمی برای حفاظت از امنیت ملی معرفی کند.
چالش‌ها و راهکارهای مقابله
1. چالش: عدم آگاهی عمومی
بسیاری از مردم ممکن است اهمیت پویش «نمی‌دانم» را درک نکنند یا به‌طور ناخواسته اطلاعات حساس را منتشر کنند.
راهکار: افزایش کمپین‌های آموزشی و استفاده از چهره‌های محبوب، مانند ورزشکاران و هنرمندان، برای ترویج پویش.
2. چالش: نفوذ دشمن در فضای مجازی
دشمن با استفاده از ربات‌ها و حساب‌های جعلی، ممکن است مردم را به انتشار اطلاعات تحریک کند.
راهکار: تقویت نظارت سایبری و همکاری با شرکت‌های فناوری برای شناسایی و حذف حساب‌های مشکوک.
3. چالش: شایعات و جنگ روانی
انتشار شایعات می‌تواند اعتماد مردم به پویش را کاهش دهد.
راهکار: انتشار سریع اخبار رسمی و ایجاد کانال‌های ارتباطی مستقیم بین مردم و نهادهای حکومتی.
4. چالش: فشارهای بین‌المللی
دشمن ممکن است پویش «نمی‌دانم» را به‌عنوان نشانه‌ای از ضعف یا سانسور تبلیغ کند.
راهکار: دیپلماسی فعال برای توضیح این پویش به‌عنوان یک اقدام مردمی برای حفاظت از امنیت ملی، مشابه تجربه یمن.
پویش «نمی‌دانم»؛ سلاحی برای پیروزی در جنگ ترکیبی
پویش «نمی‌دانم» بیش از یک پاسخ ساده به سؤالات حساس، یک راهبرد ملی برای حفاظت از امنیت ایران در برابر جنگ ترکیبی دشمن است. این پویش، با تقویت انضباط رسانه‌ای، خنثی‌سازی جنگ روانی، حفاظت از وحدت ملی و ترویج فرهنگ مقاومت، به ایران کمک می‌کند تا در برابر تجاوزات صهیونیستی-آمریکایی پایدار بماند.
ملت ایران، که با فداکاری‌های خود در عملیات‌هایی مانند «وعده صادق 3» و حمایت از محور مقاومت، عزت امت اسلامی را حفظ کرده است، امروز با مشارکت در پویش «نمی‌دانم» می‌تواند دشمن را از اطلاعات محروم کند و روحیه مقاومت را تقویت نماید. همان‌طور که حضرت آیت‌الله خامنه‌ای فرمودند: «ملت ایران با هوشیاری و وحدت، هر دشمنی را ناکام خواهد گذاشت».
بیایید با انتشار پویش «نمی‌دانم» در گروه‌ها و شبکه‌های اجتماعی، به جهاد تبیین بپیوندیم و از امنیت ملی کشورمان حفاظت کنیم.
خدایا، ایران و محور مقاومت را یاری کن و دشمنان امت اسلامی را خوار و ذلیل گردان.
آمین.
