سودان و جهنمِ درگیری‌ها!
حوراء المصری
اینجا، درون این اتاق تاریکی که در یکی از مناطق جنگ‌زده سودان قرار دارد، زنی سودانی در گوشه‌ای نشسته و در سکوت ناله می‌کند. اشک‌هایش بی‌امان بر گونه‌هایش می‌چکد و می‌سوزد.
آری، آنچه در پیش‌بینی‌ها بود، رخ داد: عزیزترین دارایی‌اش ــ «شرافتش» ــ از او گرفته شد، آن هم در برابر چشمان فرزندان خردسالش که هیچ‌یک بیش از شش سال نداشتند.
این است واقعیت زندگی زنان و دختران سودانی؛ جایی که تجاوز و خشونت جنسی به عادت و حتی افتخار این قاتلان تبدیل شده است. آری، سخن از شبه‌نظامیان سودانی است، آن‌گونه که شناخته می‌شوند: «نیروهای پشتیبانی سریع».
امروز سودان در بدترین شرایط ممکن به سر میبرد. از زمانی که نبرد میان ارتش سودان و نیروهای پشتیبانی سریع آغاز شد — نبردی که به کشته شدن هزاران نفر و آوارگی ده‌ها هزار انسان در داخل و خارج کشور انجامید — فاجعه به کشتار و آوارگی محدود نماند، بلکه زیرساخت‌ها و مراکز حیاتی کشور، به‌ویژه در خارطوم و دیگر شهرهای مهم، ویران شدند.
مردم سودان روزهایی را تجربه می‌کنند که می‌توان آنها را «قحطی» نامید، اما نه قحطی طبیعی، بلکه قحطی‌ای ساختگی و برنامه‌ریزی‌شده توسط شبه‌نظامیان.
سودان و حقیقت درگیری‌ها: چه کسانی با چه کسانی می‌جنگند؟
آنچه امروز در سودان جریان دارد، نبردی است میان دو جبهه:
-
نخست، ارتش سودان که نماینده رسمی کشور است.
-
و دوم، نیروهای پشتیبانی سریع، نیرویی شبه‌نظامی که از حمایت برخی کشورها و گروه‌های داخلی برخوردار است.
درگیری‌ها از ۱۵ آوریل ۲۰۲۳ آغاز شد و به‌سرعت به جنگ داخلی گسترده‌ای بدل گشت.
پس از سقوط عمرالبشیر، رئیس‌جمهور پیشین سودان، ارتش و نیروهای پشتیبانی سریع با یکدیگر وارد شراکت شکننده‌ای شدند تا نظام سابق را سرنگون کنند. پس از آن، هر دو در شورای حاکمیت انتقالی شریک شدند.
اما هنگامی که موضوع ادغام نیروهای پشتیبانی سریع در ارتش رسمی کشور مطرح شد، این گروه با شدت مخالفت کرد، به‌ویژه فرمانده‌اش «حمیدتی».
این نیروها به‌سبب پشتیبانی خارجی، از تسلیحات پیشرفته‌ای مانند پهپاد و تجهیزات مدرن برخوردار شدند و ارتش سودان را وارد جنگی فرسایشی کردند. همین امر باعث شد تا بسیاری بپرسند: پشت این نیروها چه کسی است؟ آیا آنچه گزارش‌های غربی درباره حمایت امارات از آنان گفته‌اند حقیقت دارد؟
نیروهای پشتیبانی سریع و پشتیبانی منطقه‌ای و بین‌المللی: امارات به‌عنوان نمونه
گزارش‌های متعددی از رسانه‌های غربی، از جمله نیویورک تایمز، امارات را متهم کرده‌اند که این نیروها را به سلاح‌های مدرن مجهز کرده و از طریق متحدانش در چاد، لیبی و اتیوپی نفوذ آنان را گسترش داده است.
هدف این حمایت چیست؟ تحلیل‌گران بر این باورند که انگیزه اصلی اقتصادی است. امارات در حدود ۵۰ هزار هکتار از زمین‌های سودان سرمایه‌گذاری کرده و از بی‌ثباتی برای تثبیت نفوذ خود بهره میبرد.
در نتیجه، سودان اکنون با بحران انسانی مرگباری روبه‌رو است. در این میان، مصر و عربستان نقش میانجی‌گر را ایفا می‌کنند و قطر و ترکیه مشارکت سیاسی محدودی دارند.
هنگامی که انسانیت در یک لحظه کشته می‌شود
وضعیت انسانی در سودان امروز فاجعه‌بار است.
وقتی کودکان کشته می‌شوند و حرمت زنان در برابر چشمان مردم شکسته می‌شود، دیگر جایی برای انسانیت باقی نمی‌ماند.
هزاران سودانی بی‌پناه به بیابان‌ها گریخته‌اند، زیر آسمان می‌خوابند و از گرسنگی، تشنگی و ناامنی رنج می‌برند — به‌ویژه در خارطوم و الفاشر، که شاهد مهاجرت جمعی مردم بوده است.
وقتی گروهی مسلح، که ساده‌ترین توصیفش «تروریستی» است، از جنایاتش فیلم می‌گیرد و به آن می‌بالد، بدان که وجدان جهان عرب و اسلام دفن شده است.
الفاشر… آخرین سنگر ارتش سودان و برگ فشار نیروهای پشتیبانی سریع
شهر الفاشر، در منطقه دارفور، موقعیتی راهبردی دارد و غرب سودان را به شمال و مرکز کشور متصل می‌کند.
این شهر بیش از ۵۰۰ روز است که در محاصره کامل به سر میبرد — بدون آب، غذا یا برق.
هدف نیروهای پشتیبانی سریع، تسلط بر الفاشر و جدا کردن آن از بدنه سودان است.
جنایات مستند در این منطقه باعث شد جامعه جهانی بار دیگر به بحران سودان واکنش نشان دهد. اتحادیه اروپا اعلام کرده است که از دادگاه کیفری بین‌المللی برای پیگیری این جرائم و محاکمه عاملان آنها حمایت می‌کند.
صحنه امروز الفاشر یادآور تراژدی دارفور در آغاز دهه ۲۰۰۰ است؛ زمانی که جنگ داخلی، هزاران قربانی بر جای گذاشت و پرونده سودان به دادگاه بین‌المللی کشیده شد.
اکنون تاریخ تکرار می‌شود، تنها با نام‌هایی جدید و حامیانی تازه، اما با همان خون و همان درد.
سودان فریاد می‌زند: ای جهان اسلام، بیدار شو!
آنچه در سودان می‌گذرد، فقط نزاعی سیاسی نیست، بلکه توهینی آشکار به دین و انسانیت است.
خداوند انسان را گرامی داشت، اما امروز انسان مسلمان در سودان، به‌گونه‌ای کشته می‌شود که انسانیت شرمسار می‌گردد.
وقتی جنایات فیلم‌برداری و در شبکه‌ها منتشر می‌شود، بدان که وجدان بشریت در حال مرگ است.
آنچه در غزه و سودان می‌گذرد، آزمونی الهی برای این امت است که آیا هنوز وجدان دارد یا نه.
و دردناک‌تر از همه اینکه این فجایع با حمایت برخی کشورهای عربی و اسلامی انجام می‌گیرد.
کدام اسلام چنین فجایعی را می‌پذیرد؟
آیا این همان دینی است که ما می‌شناسیم؟
اسلامی که حرمت زن را پاس می‌دارد و انسان را گرامی می‌شمارد؟
وقتی تجاوز به زنان در برابر چشم جهانیان رخ می‌دهد، باید گفت: این دیگر اسلام نیست، بلکه وحشی‌گری‌ای است که در لباس دین پنهان شده است.
